محمدرضا نعمت زاده:
تحریم هیچ گاه برای کشور نعمت نبوده است
سیاسی: به گزارش سیاسی، اعتماد نوشت: محمدرضا نعمت زاده در یادداشتی با تیتر «تحریم به خاطر اثر ذاتی اش نمی تواند نعمت باشد» نوشت:
محمدرضا نعمت زاده اظهار داشت: خبرنگاری در گذشته از من سوال کرد که عده ای معتقدند تحریم برای کشور نعمت بوده است. پاسخ دادم که همیشه تحریم، به خاطر اثر ذاتی آن نمی تواند نعمت باشد اگر چنین بود کلیه مقررات و اقدامات تحریمی در ابعاد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی بی مورد و بلااثر بود. مبحث همایش و عنوان تعیین شده برای صحبت اینجانب خیلی سخت و پیچیده و به قول عده ای غیرقابل انجام است. یعنی «پایداری اقتصاد در شرایط ناپایدار»، تحریم های اقتصادی بین المللی، ندانم کاری های داخلی، نداشتن برنامه و سیاست های مشخص جهت برون رفت از شرایط ناپایدار و حتی استمرار شرایط ناپایدار و نوسانات روزمره چندان امیدی برای سرمایه گذاری برای توسعه ایجاد نمی نماید. خبرنگاری در گذشته از من سوال کرد که عده ای معتقدند تحریم برای کشور نعمت بوده است. آیا این مطلب صحت دارد؟ پاسخ دادم که همیشه تحریم، به خاطر اثر ذاتی آن نمی تواند نعمت باشد اگر چنین بود کلیه مقررات و اقدامات تحریمی در ابعاد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی بی مورد و بلااثر بود. تحریم از شغل دولتی، تحریم از خروج کشور، تحریم تحصیلی، تحریم بانکی و ده ها تحریم از حقوق مدنی حتما موثر بوده و در واقع جز نقمت برای تحریم شونده سودی ندارد. ازاین رو در سطح ملی و اقتصادی باید همه مسئولان و سیاست گذاران و مردم تلاش کنند تا از هرگونه موانع و تحریم ها که باعث ناپایداری اقتصادی و ملی می شود جلوگیری نمایند. هنگامی که به علل مختلف یک فرد، یک قوم، یک بنگاه اقتصادی، یک کشور مورد تحریم قرار گرفت، دو انتخاب بیشتر ندارد. یا به آثار تحریم تن داده و آنرا بپذیرد یا این که با استفاده از فکر و اندیشه، تلاش نماید تا با وجود تحریم و موانع به وجود آمده، به شکلی آثار آنرا کاهش و در صورت امکان راه برون رفت آنرا ولو موقت پیدا نماید و به قولی تحریم را دور بزند. اگر ملتی و کشوری یا بنگاهی تلاش نماید تا نسبت به برطرف نمودن شرایط محدودکننده فایق آید در آن صورت میتوان اظهار داشت که شرایط تحریم باعث تفکر، چاره اندیشی، خوداتکایی و تلاش بیشتر برای مبارزه و برون رفت از شرایط تحریم شده است که این نتایج مبارزه با تحریم، به شکلی نعمت تلقی می شود. بحث امروز در اینست که چگونه در شرایط ناپایدار کنونی، پایداری اقتصادی به وجود آوریم؟ جنگ تحمیلی بطور قطع یک ضرر و زیان بزرگی برای ملت ایران و کشور ایران بود، لیکن همین جنگ باعث تحرک بیشتر در مردم و دستگاههای نظامی گردید. بنده در دو نوبت در طول جنگ تحمیلی در سازمان صنایع دفاع و واحدهای وابسته مسئولیت داشتم، به خاطر نیاز شدید جبهه ها و رزمندگان ضرورت تسریع در تعمیر و بازسازی هلیکوپترها و هواپیماهای جنگی بود. از طرفی سقف حقوق و مزایای مهندسین و کارکنان صنعت هوایی کشور 20 هزار تومان بود درحالی که همکاران باید به صورت شبانه روزی و حتی در روزهای تعطیلات رسمی و جمعه ها کار می کردند. الزاما به فکر تاسیس شرکت خصوصی با عضویت همکاران شدیم تا به این صورت با استفاده از امکانات ما و کار آنها کارمزدی را برای خارج از ساعات اداری پرداخت نماییم که به طرح کپ مشهور شد و توانستیم ظرفیت کار را به دو برابر افزایش بدهیم که به دلیل ندانم کاری دستگاههای نظارتی و به بهانه پرداخت بیشتر از 20 هزار تومان به افراد، پرونده ای تشکیل شد و تا مدتی در دادگاه های نظامی گرفتار شدیم. لیکن سر انجام فهمیدند کار پسندیده ای انجام شده است و باعث تقدیر رئیس جمهور وقت حضرت آیت الله خامنه ای قرار گرفتیم. بازسازی و رفع اشکال موتورهای جت هلیکوپترهای شنوک، موتورهای 14 F که اغلب زمین گیر بود با توجه به فشار تحریم ها از یک طرف و نیاز جبهه ها از سوی دیگر کارهای نشدنی را به اتفاق همکاران تحقق دادیم. اگر این سمت کار را در نظر بگیریم میتوان اظهار داشت که تحریم باعث پیشرفت و اثرات مثبت یا در یک کلمه باعث نعمت گردید. ازاین رو نحوه صحیح مقابله با تحریم و شرایط ناپایدار و برون رفت نسبی از تحریم باعث نعمت شد نه خود تحریم. بنابراین اگر کشوری و ملتی بدون تحریم و اثرات سوءجنگ، بموقع عاقلانه برنامه ریزی و تلاش کند می تواند از دو جهت به منافع نعمت برسد اول این که از صدمات تحریم و ناپایداری لطمه نمی بیند و دوم این که با تدبیر و برنامه ریزی و تلاش، همان نتایج مثبت دوران تحریم و جنگ و ناپایداری را به دست می آورد مثال کشورهایی مانند کره جنوبی، سنگاپور، مالزی و حتی هند و ترکیه است که چنین نمودند. در اینجا می خواهم پیشنهادها و سفارش هایی را برای نزدیک کردن شرایط ناپایدار به شرایط پایدار و عمل نکردن در جهت خلاف مطرح کنم: 1) دولت و دستگاههای حکومتی (هر سه قوه) به جای تشدید ناپایداری با اتخاذ سیاست ها و تدابیر جبرانی در جهت کاهش ناپایداری اقدام نمایند از قبیل: - بهبود روابط سیاسی و اقتصادی با کشورهای جهان به خصوص با جهان اقتصادی شرق و غرب - استمهال بدهی های مالیاتی و بانکی بنگاه های کارآمد اقتصادی - تقویت بنیه مالی و سرمایه ای بانکها در جهت ارائه تسهیلات به کارآفرینان - پذیرش توافقنامه FATF و برقراری روابط بانکی با جهان - پرهیز از اتخاذ تصمیمات روزمره چه در سطح قوانین، چه مصوبات دولت و سازمان های دولتی - پرهیز از مصاحبه ها و اظهارات متفاوت برهم زننده پایداری و ثبات - پرهیز دستگاههای قضایی و نظارتی از اعمال موارد حساسیت برانگیز - پرهیز جدی از طرح مسائل اختلافی به خصوص در زمینه های اقتصادی - افزایش مسئولیت و ریسک پذیری مدیران و مسئولان حکومتی که هم اکنون به حداقل رسیده است. و اما کارآفرینان و بخش خصوصی هم وظایفی دارند که می تواند در پایدارسازی شرایط جهت تحقق پایداری اقتصادی کمک کند: - دارا بودن نگرش و منافع میان و دراز مدت به جای نگرش های کوتاه مدت و روزمره. - پیش قدم شدن کارآفرینان و مدیران جسور و ریسک پذیر. - تهیه و داشتن نقشه راه چگونگی عبور از شرایط ناپایداری. - تهیه و ارائه پیشنهادات و راهکارهای مناسب قابل اجرا به مقامات حکومتی و پیگیری تحقق آنها. - استفاده از توان تشکل های اقتصادی و اختصاصی در جهت ایجاد وحدت و ید واحده به جای فعالیتهای انفرادی. در جمع بندی صحبت های خود باید بگویم که اولا: نباید شرایط ناپایداری را پذیرفت و تلاش همه جانبه جهت برون رفت از شرایط ناپایدار نمود که امکان پذیر است. ثانیا: دولت و بنگاه ها و مردم به ناپایداری دامن نزده و مانند شرایط جنگ در کنار و پشتیبان یکدیگر باشند. ثالثا: از دیدگاه های فرصت طلبانه و کوتاه مدت چه دولت و چه مردم و بنگاه ها پرهیز و به آینده خروج از ناپایداری و تلاش و توسعه فکر کرده عمل نمایند. رابعا: نقشه راه برون رفت از شرایط ناپایداری را داشته و به آن عمل نمایند. خامسا: به چیزی جز مصالح توسعه ای کشور فکر نکرده و عمل نکنند. 216216
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب